Interview Viora

'Zijn dit niet de uitslagen van iemand anders?'

Het was voor Viora net alsof ze in een slechte film terecht was gekomen. Ze kreeg te horen dat haar overlevingskans ongeveer 50% was en dat ze een behandeling van 2,5 jaar kon verwachten. De kans was bovendien groot dat ze haar lange blonde haar zou kwijtraken en onvruchtbaar kon worden. "Ik kon het gewoon niet geloven; hebben ze het echt over mij? Zijn dit niet de uitslagen van iemand anders?"

Viora was voor de diagnose veel bezig met haar gezondheid, sportte veel en lette goed op haar voeding. Dat juist zij zo ziek zou worden, had niemand verwacht. Ze kwam in een emotionele achtbaan terecht en kreeg 9 maanden lang zware chemokuren. Viora kwam 30 kilo aan door de Prednison en kreeg ondertussen ook nog eens tientallen complicaties. Na die 9 maanden volgde ruim 1,5 jaar met lichtere chemokuren en revalidatie.

'Waar doe ik goed aan?'

"Het was heel heftig. Ik was erg ziek en moest erg vaak naar het ziekenhuis. Ik werd echt geleefd en was alleen nog maar bezig met herstellen. Het gekke is dat je als patiënt eigenlijk alles, buiten de echte behandeling om, helemaal zelf moet regelen. Dat vond ik aan het begin wel lastig. Ik wist namelijk niet waar ik goed aan deed." Viora kwam erachter dat lang niet alles wordt vergoed én dat veel zorg niet op maat is, terwijl dat wel veel beter zou zijn. "Het lijkt me heel fijn als er iemand is die met je meedenkt, kijkt wat jij in jouw situatie nodig hebt en je ook vertelt wat je precies vergoed krijgt."

Tijdens haar chemobehandelingen kreeg Viora fysiotherapie om weer op kracht te komen. "De andere vrouwen uit mijn oefengroep waren rond de 60. Bovendien sportte ik al veel voordat ik ziek werd, dus de meeste oefeningen waren voor mij gesneden koek. Deze training hielp me dus niet echt bij mijn herstel", vertelt Viora. "Daarom ben ik zelf een ander trainingsprogramma gaan volgen. Op deze manier kon ik op mijn eigen niveau revalideren. Dit heeft mijn herstel zeker versneld, maar helaas moest ik dit wel zelf betalen."

Ook verloor Viora tijdens de chemokuur haar haar en schafte daarom een pruik aan. "Door die pruik voelde ik me iets minder patiënt. Ik wilde namelijk niet altijd aan de buitenwereld laten zien dat ik ziek was. Als ik bijvoorbeeld lekker met familie of vrienden uiteten ging, wilde ik niet dat mensen me aanstaarde. Wat me wel verbaasde, is dat ook dit niet volledig vergoed wordt."

Niet alleen ik kreeg de diagnose

Op de familie en vrienden van Viora had haar ziekte natuurlijk ook een grote impact. "Ik vond het zwaar om mijn familie en vriend zo verdrietig en bezorgd te zien. Ik besefte dat niet alleen ik de diagnose kanker kreeg, maar dat mijn familie en vriend die ook kregen. Daarom was ik blij dat zij psychologische hulp hebben ingeschakeld. Dat heeft hen – en mij – erg geholpen. De ziekte heeft ons dichter bij elkaar gebracht en sterker gemaakt," vertelt zij.

En nu genieten

Inmiddels is het 3,5 jaar nadat Viora hoorde dat ze acute lymfatische leukemie had. Haar toekomst ziet er nu gelukkig veel rooskleuriger uit. De leukemie is na de intensieve behandeling weg. Viora reist nu met haar vriend een jaar lang de wereld rond. "Mijn heftige ziekte heeft me echt laten inzien hoe blij je elke dag met een gezond lichaam mag zijn. Dat zoiets niet vanzelfsprekend is. En dat het leven te kort is om maar half te leven."