Na een alvleesklierontsteking, een nieuwe knie en een pijnstillerverslaving, maakte Jan (70) zijn comeback. Een fietstocht van 2600 kilometer door de Baltische staten werd de kroon op zijn herstel. ‘Ik ben er weer.’
‘Ik ben een sportman, maar luisterde slecht naar mijn lichaam. Eind 2022 kreeg ik last van mijn knie. De pijnklachten waren heftig en namen alleen maar toe. Ik ging naar de huisarts, maar de behandeling die zij voorschreef heeft mij weinig goed gedaan. Er was niets mis met die behandeling, de huisarts hield zich aan het protocol. Maar ondanks alle pijnstillers (corticosteroïden, oxycodon en injecties) was er geen verbetering. Bovendien werd ik doodziek en bleek ik een alvleesklierontsteking te hebben. Zelf denk ik dat dat kwam door alle pijnmedicatie. Tijdens mijn opname in het ziekenhuis werd een foto van mijn been gemaakt. En daar constateerden de artsen dat ik een nieuwe knie nodig had.’
‘In augustus 2023 werd ik geopereerd. Ik ben al sinds 1988 verzekerd bij ONVZ en had nog nooit zorg nodig gehad. Maar dit keer trok ik aan de bel en wat ben ik blij dat ik dat deed. Bij ONVZ kreeg ik direct een ZorgConsulent aan de lijn. Zij hielp mij en binnen 24 uur was het geregeld: na mijn operatie kon ik naar een zorghotel. Dat gaf rust, want mijn dochters hebben een druk leven en kunnen niet dag en nacht voor mij zorgen.
De operatie verliep goed. Ik had alleen zoveel pijn dat ik niet één maar vier dagen in het ziekenhuis moest blijven. Gelukkig kon ik daarna alsnog terecht in het zorghotel. Ook dat regelde ONVZ.
Ik kwam echt ‘verkreukeld’ binnen in het zorghotel. Het was zo fijn dat ik daar goed opgevangen en verzorgd werd, dat er hulpmiddelen waren. Mijn dochter kwam na een paar dagen langs en ze zag meteen dat het niet goed ging met me. Mijn knie deed vreselijk pijn en ik gebruikte veel morfine. Ik werd opnieuw opgenomen in het ziekenhuis vanwege vocht in mijn knie. Daarna kreeg ik thuiszorg, ook geregeld door ONVZ. Echt, ik gun iedereen een verzekering bij ONVZ. Ze zijn er voor je als je ze nodig hebt. ’
'Herstellen doe je niet alleen, maar je moet het wel zelf doen. Stapje voor stapje.'
‘Mijn buurtgenoten Ans en René hebben me goed geholpen in die moeilijke tijd. Het zijn onbaatzuchtige mensen. Zij waren mijn lichtpuntjes. Zonder hen was ik een stuk eenzamer geweest en zou mijn herstel ook langer geduurd hebben. Want immobiel zijn, dat doet geestelijk veel met een mens. Dankzij hen zakte ik niet verder weg in die put van ellende.
Naast Ans en René heb ik ook veel steun gehad van mijn dochters. Zij hebben allebei een eigen gezin en een drukke baan. Dat maakte dat zij hier niet altijd konden zijn. Ans en René ontlastten mijn dochters dus ook. Ze brachten veel warmte en vrolijkheid in mijn leven. Een praatje, even de keuken opruimen, een boodschap halen. Ik heb veel te danken aan hen. Inmiddels zijn we vrienden. Bijzonder vind ik dat.’
‘De comeback na mijn knieoperatie was een lange weg. Mijn huisarts kwam na de operatie bij thuiskomst kijken hoe het met me ging en zij zag meteen dat ik verslaafd was geraakt aan de pijnstiller oxycodon. Ze zei: “Ik weet dat u veel pijn heeft, maar u moet van die medicatie af.” En ze hielp mij daarbij. Het duurde maanden voordat ik het af kon met enkel paracetamol. Ik kreeg daarnaast fysio aan huis, totdat ik daar zelf heen kon lopen. Ik oefende thuis op de hometrainer om weer spierkracht op te bouwen. Toen begon het herstel pas echt en in januari 2024 ging het eindelijk beter. Ik beloofde mezelf: als dit lukt, als ik hier doorheen kom, dan ga ik alleen naar de Baltische Staten om een lange tocht te maken op de fiets. Want fietsen is mijn lust en mijn leven.
In juni 2024 ging ik op reis. Ik fietste in tweeënhalve maand 2600 kilometer door Estland, Letland en Litouwen. Een prachtige tocht en de kroon op mijn comeback.’
‘Ik heb echt duistere momenten gekend. Pijn, afhankelijk zijn van pillen, het gevoel dat het nooit meer goed komt. En ik ben erdoorheen gekomen. Inmiddels doe ik alles weer: schaatsen, wielrennen en zelfs paardrijden. Dat maakt me dankbaar en nederig.
Herstellen doe je niet alleen. Maar je moet het wel zélf doen. Stapje voor stapje. Naar de keuken lopen. Op de hometrainer klimmen. Vertrouwen houden. Liefde toelaten. De juiste mensen om je heen verzamelen. En blijven geloven dat het licht aan het einde van de tunnel geen illusie is. Want het is er echt.’
Tip 1: Houd hoop. Ik was heel dankbaar voor het feit dat er licht was aan het einde van de tunnel. Dat licht gaf mij hoop, en daarmee iets om naartoe te werken.
Tip 2. Leef liefdevol. Wees liefdevol naar jezelf en naar anderen. Ga daar bewust mee om, dat werkt helend.
Tip 3: Je moet het zelf doen. Anderen kunnen je helpen bij je herstel, maar je moet het zelf doen. En elke stap telt. Zelfs die naar de keuken. Vertrouw erop dat het stapje voor stapje beter wordt.
