Toen Ruben op zijn 27ste een hersenbloeding kreeg tijdens het hardlopen, stond zijn wereld stil. Zijn herstel leek onmogelijk. Maar hij bewees het tegendeel. ‘Ik kan al veel meer dan de artsen dachten dat ik ooit weer zou kunnen na zes hersenbloedingen’.
Bekijk de video of lees verder onder de video.
Ruben: ’Het was 26 augustus 2023. Ik trainde voor de halve marathon, het was warm. Ik voelde ineens pang in mijn hoofd. Eerst dacht ik dat ik een spier verrekt had. Ik liep nog 250 meter door, belde een huisgenoot om te zeggen dat ik me niet goed voelde. Daarna ging ik out. Ik dacht: dit is het. Ik ga dood.’
‘Ik heb in totaal drie maanden in twee verschillende ziekenhuizen gelegen. In die periode onderging ik zes hersenoperaties en kreeg ik vijf nieuwe hersenbloedingen. Mijn ouders namen meerdere keren afscheid van me, omdat de situatie uitzichtloos leek. Toen ik toch uit mijn coma ontwaakte kon ik niet praten en bewegen. En dan lig je daar. 27 jaar oud. In een kamer vol tachtigplussers waarvan velen het niet overleven. Het was moeilijk voor me om nog een toekomst te zien’.
‘In november 2023 ben ik opgenomen in het Daan Theeuwes Centrum. Dit is een gespecialiseerd revalidatiecentrum voor jonge mensen van 16 - 35 jaar met niet-aangeboren hersenletsel. Vanaf het moment dat ik daar binnenkwam voelde ik: er is hoop.
Ik kwam bij het Daan Theeuwes Centrum binnen op een brancard, omdat ik te slecht was om in een rolstoel te zitten. Een week later zat ik erin. Na twee maanden liep ik achter een rollator. En weer een maand later liep ik los. In maart 2024 kon ik een minuut hardlopen. In juni van datzelfde jaar liep ik de Woerdense Singelloop, 10 km in net onder het uur. Daar was ik enorm trots op. Toen ontstond het idee om de halve marathon te proberen. In september had ik mijn revalidatie afgerond na 10 intensieve maanden in het Daan Theeuwes Centrum. Met een trainingsschema van mijn therapeut liep ik in oktober 2024 de halve marathon in Eindhoven.’
‘Toen het tot me doordrong wat er gebeurd was, dat ik hersenletsel had, baalde ik heel erg. Mijn oude leven was weg. Alles wat vanzelfsprekend was, moest ik opnieuw leren. Mijn stembanden werkten niet meer zoals voorheen, dus moest ik andere spieren leren gebruiken om te praten. Niet kunnen praten betekent dat anderen voor je beslissen. Dat was vreselijk. Ik kreeg logopedie, fysiotherapie en arm-handtherapie. Het moment dat ik weer kon praten en lopen zonder hulp was magisch.’
‘Blijf positief en gemotiveerd. En geniet van wat wel lukt. Positiviteit is geen garantie, maar wel een randvoorwaarde om verder te komen in je revalidatie’.
‘Ik kreeg en krijg veel steun van mijn familie en vrienden. Mijn moeder sliep de eerste drie maanden bij mij op de kamer. Dat was heel fijn, want zij begreep mij, ook al was ik nauwelijks verstaanbaar. Mijn broertje kwam vaak langs. Ik sliep meestal als hij kwam en nog steeds als hij wegging. Maar hij bleef komen. Dat deed me zó goed.’
‘Om weer beter te worden had ik hoop nodig. Hoop en positiviteit. Dat eerste jaar van de revalidatie was het zwaarste wat ik ooit heb meegemaakt. De therapeuten van het Daan Theeuwes Centrum hebben mij er echt doorheen gesleept. Dankzij hen kijk ik ondanks alles met een goed gevoel terug op die periode.’
‘Mijn ouders zijn al heel lang verzekerd bij ONVZ. Ik sta nog bij hen op de polis. Daar ben ik heel blij mee. Dankzij de ruime vergoedingen en ruime zorgkeuze hoefden we ons nooit af te vragen of iets wel of niet kon of vergoed zou worden. Of het nu ging om intensieve revalidatie of de wekelijkse fysiotherapie: alles was gedekt. Dat is onmisbaar als je in zo’n onzekere medische situatie zit. Het maakte dat ik me volledig kon focussen op mijn herstel.’
‘Ik heb orthopedische technologie gestudeerd en werk bij een bedrijf dat rolstoelen op maat afstelt voor meervoudige gehandicapten. Sinds juni 2024 werk ik weer twee uur per week en inmiddels is dat opgelopen tot acht uur. Kunnen werken maakt dat ik me weer nuttig voel. Ik heb nog steeds dezelfde baan, alleen het werk is aangepast. Zelf sleutelen aan rolstoelen kan ik niet meer, maar ik ga mee naar cliënten om advies te geven.’
‘Ik blijf vooruitgaan. Nog steeds. Maar ik word nooit meer de oude. Mijn persoonlijkheid is veranderd, ik ben een stuk rustiger geworden. De extreme vermoeidheid is heel vervelend. Ik slaap negen uur per nacht. Vroeger kon ik nachten doorhalen, nu is mijn sociale batterij om 21.00 uur leeg en om 23.00 uur gaat letterlijk en figuurlijk het licht uit. Veel sociale dingen gebeuren 's avonds, daar kan ik niet meer aan meedoen. Ondanks dat ik nu al veel meer kan dan men ooit dacht dat ik weer zou kunnen, blijf ik beperkt.’
‘Mijn hersenletsel heeft me ook wat gebracht. Ik leef bewuster, meer met de dag. Dingen zoals zelfstandig naar de supermarkt gaan vind ik heel bijzonder en een overwinning. Ik blijf me bewust van mijn kwetsbaarheid, maar ik ben er nog en ik lééf.’
Tip 1: Stel jezelf een doel. Sporten hielp mij enorm. Een sportief doel voor ogen houden geeft richting. Het steeds beter en sterker worden geeft een goed gevoel.
Tip 2: Blijf positief. Positiviteit maakt echt verschil. Ik zag dat mensen met een positieve instelling verder kwamen in hun revalidatie.
Tip 3: Don't worry be happy. Maak je minder druk om wat anderen vinden. Doe wat jij leuk vindt. Dat maakt alles lichter.
)
