Begin 2024 kreeg Diana de diagnose borstkanker. Haar verhaal kent gelukkig een goede afloop. Diana blikt terug op deze intense periode en vertelt hoe roeien haar hielp: ‘In de roeiboot stop je je gedachten onder het bankje. Op het water voelde ik me niet ziek of depressief.’
Diana (53): ‘Borstkanker komt bij ons in de familie voor. Mijn zusje kreeg het, twee van mijn tantes hadden het ook al gehad. Daarom kreeg ik na 2016 jaarlijks een borstonderzoek, een mammografie. Omdat er veel kanker voorkomt in onze familie, liet ik mij testen op een erfelijkheids-gen, ook al vonden artsen dat eerst niet nodig. De uitslag was negatief. Een paar jaar later liet ik mij opnieuw testen, omdat er een nieuwe mutatie van het gen ontdekt was in onze familie. Die uitslag was wel positief, ik heb het gen. Sindsdien krijg ik jaarlijks uitgebreider onderzoek, met contrastvloeistof, omdat ik dicht borstweefsel heb. In januari 2024 was het weer zover. Ik kreeg een mammografie met contrastvloeistof en een echo omdat er een knobbeltje zat. Een biopt bevestigde het vermoeden van de radioloog: het was inderdaad foute boel. Het moment waar ik altijd voor vreesde, was daar.'
'Soms kwam de steun of aandacht uit onverwachte hoek. Het zijn juist de kleine gebaren die echt het verschil maken'.
‘Als je de diagnose kanker krijgt, dan beland je in een mallemolen. Twee weken lang onderging ik allerlei onderzoeken. De grote vraag was uiteindelijk: borstsparende operatie of niet? Gelukkig was ik een kandidaat voor de eerste optie. Maar eerst ging ik nog op skivakantie. Een paar dagen na thuiskomst lag ik op de operatietafel en is de tumor verwijderd. Twee weken later startten de bestralingen. Dat bestralen had ik onderschat, dat deed erg veel pijn.
Pas daarna begon het herstelproces. Ik kreeg anti-hormoonpillen en injecties om terugkeer van de kanker te voorkomen. Maar die injecties maakten me depressief. In overleg met mijn oncoloog besloot ik ermee te stoppen. De gezondheidswinst woog niet op tegen de bijwerkingen.’
‘Mijn herstel kwam pas echt op gang toen ik weer mocht sporten. Voor mijn ziekte sportte ik veel, en dat mistte ik tijdens de eerste maanden na operatie. Toen ik groen licht kreeg van mijn arts om weer iets te gaan doen begon ik met roeien.
In een roeiboot (skiff) heb je een totale focus nodig, anders sla je om. Mijn coach zei: “In de roeiboot verdwijnen je gedachten onder het bankje”. En dat klopte. In de boot, op het water voelde ik mij niet ziek of depressief. Roeien, de mensen op de club en gewoon even weg zijn van huis, sleepten me erdoorheen. Net als mijn fysiotherapeut, die mij hielp de balans te zoeken bij het sporten, zodat ik niet overbelast raakte.’
‘Mijn vriend, familie, vrienden en collega’s stonden steeds voor mij klaar. Net als mijn vijftienjarige zoon. Ik heb hem geadopteerd toen hij nog heel klein was. Toen ik hoorde dat ik kanker had, was mijn eerste zorg dat hij alleen zou achterblijven. Hij was al eens een moeder verloren, dus ik kon niet doodgaan. Mijn ziek-zijn heeft onze band nog hechter gemaakt.’
‘Tijdens mijn bestralingen werkte ik alweer. Achteraf gezien niet zo verstandig, maar ik wilde het graag. Toen ik op het werk de trap nam in plaats van de lift wees een collega mij er fijntjes op dat ik niet zo streng moest zijn voor mezelf en misschien beter de lift kon nemen. Eerst irriteerde me dat, maar later besefte ik dat hij het uit bezorgdheid zei. Die oprechte aandacht raakte me. Ik ben hem nog steeds dankbaar.’
‘Een ander lichtpuntje was het herstelprogramma na kanker dat ik volgde bij het Toon Hermans Huis Parkstad. Vooral het contact met lotgenoten betekende veel. We zaten allemaal in dezelfde mallemolen, waardoor er snel een hechte band ontstond. Contact is er nog steeds, al moesten we helaas afscheid nemen van een van ons. Dat was confronterend, zo had het ook voor mij kunnen aflopen. Toen de directeur van het Toon Hermans Huis Parkstad mij vroeg om op 5 september 2025 samen met een team (Team Toon) de Mont Ventoux op te fietsen voor KWF twijfelde ik geen moment. Een prachtig nieuw doel om naar toe te werken. Of ik de top haal? Mijn fietsmaatjes geloven van wel.’
‘Ik ben al heel lang en naar tevredenheid verzekerd bij ONVZ. Al sinds de tijd dat mijn zoon een operatie nodig had om zijn schisis (hazenlip) te herstellen. De logopediste zei toen dat ze ONVZ adviseerde omdat dan alles goed voor je geregeld is, onder andere vanwege de ruime vergoedingen en het persoonlijke contact. Beiden heb je nodig als je ziek bent. Ik woon in België, net over de grens bij Maastricht en ben in Maastricht geopereerd en behandeld. ONVZ heeft alles netjes vergoed.’
‘We zijn nu een jaar verder en kortgeleden ben ik ook geholpen aan mijn andere borst, zodat alles weer symmetrisch is. Nu kan ik het pas echt afsluiten. Fysiek gaat het goed, emotioneel heb ik nog een weg te gaan. Ik heb me lichamelijk nooit echt ziek gevoeld, behalve dan in de periode van de bestralingen. Mentaal voelde ik me wél ziek, ik vertrouwde mijn eigen lichaam niet meer en was depressief. Roeien hielp me een doel te stellen. Ik kreeg mijn kracht en zelfvertrouwen terug. Maar het was ook een vorm van vluchten.
Dat vluchten is waarschijnlijk de reden dat ik er geestelijk gezien langer over deed. Ik ben streng voor mezelf. Steun accepteren vind ik moeilijk. Ik dacht altijd dat ik 100% moest geven, zo leefde ik ook. Ik leer nu dat het ook goed is om gewoon even rustig te zitten, met een kop koffie in de zon. En daar écht van te genieten.’
Tip 1: Luister naar je gevoel. Ook als artsen zeggen dat verder onderzoek niet nodig is. Leg je daar niet zomaar bij neer als je onderbuik je iets anders vertelt. Mijn vasthoudendheid heeft misschien wel mijn leven gered.
Tip 2: Beweeg of sport zodra dat weer kan. Sporten hielp mij om weer vertrouwen te krijgen in mijn lijf.
3. Leg de lat niet te hoog. Je hoeft niet altijd voor 100% te gaan. Een kop koffie drinken in de zon is net zo waardevol als een grote stap vooruit.
