Diabetes en Familie is het thema waar Wereld Diabetesdag om draait. En laat dat nou precies hetgeen zijn dat voor diabetespatiënt Peter de Groot (68) het belangrijkst is. 'Dankzij mijn vrouw heb ik in de afgelopen achttien jaar nog nooit hoeven prikken.'
Sinds 1992 wordt er wereldwijd op 14 november aandacht gevraagd voor (de toename van) diabetes. Diabetes, ook wel suikerziekte genoemd, is een chronische stofwisselingsziekte waarbij er teveel suiker in het bloed zit. Het lichaam kan dan de bloedsuiker niet op peil houden. Diabetes type 1 en type 2 zijn het bekendst en het is iets wat iedereen kan krijgen. Zo ook Peter, die al ruim achttien jaar kampt met diabetes.
‘Ik heb diabetes type 2. Type 1, dat noem ik jeugddiabetes. Die krijg je vaak mee met je geboorte. Type 2 kan allerlei verschillende oorzaken hebben, die niet altijd te achterhalen zijn. In mijn geval denk ik dat het door stress komt.’
‘Ik was 50 toen ik duidelijke verschijnselen begon te vertonen. Ik moest veel plassen, ik had dorst, mijn gewicht begon sterk af te nemen. Ik kreeg depressieve gevoelens, voelde me vermoeid, had last van slapeloosheid en geen eetlust. Ook aan mijn voorheen sterke gebit kon je het zien: ik kreeg last van bloedend tandvlees. Op advies van mijn buurvrouw ben ik toen naar de huisarts gegaan. Ik had pech gehad, zei ‘ie.’
‘Niet echt, gelukkig. Ondanks mijn leeftijd, ben ik nog niet met pensioen en werk ik nog twee dagen in de week. Toen mijn collega’s erachter kwamen dat ik diabetes had, bleven ze me er constant aan herinneren. Maar dat gaf me alleen maar negatieve energie. Ondanks mijn Oosterse afkomst, ben ik een nuchtere Hollander. Dus los van mijn dieet en een pilletje per dag, weiger ik dat mijn diabetes een beperking gaat worden. Ik eet zelfs af en toe suiker.’’
‘Vroeger was dat uit den boze, maar tegenwoordig is dat ook weer achterhaald. Daarnaast verschilt het per persoon, wat je wel en niet aankunt. Ik ben een enorme whiskyliefhebber en ik ben gek op honing. Geen honing in mijn thee, dat overleef ik niet. Figuurlijk dan. Maar koffie met suiker, dat vind ik dan weer heel vies. Zo houd ik het een beetje in balans.’
‘Nee, gelukkig niet. Dat is mijn grootste angst, dus ik doe er alles aan om te zorgen dat dat niet hoeft. En dat heb ik bijna volledig aan mijn vrouw te danken. Zij doet de boodschappen, zij kookt en ze gaat ook elke drie maanden met me mee naar de dokter. Mijn waardes zijn onstabiel: tegenwoordig liggen ze tussen de 4 en 6, erg gezond dus. Soms met pieken naar 8 of 10. Toen mijn diabetes werd geconstateerd, lag mijn waarde op 26. Vreselijk!’
‘Ja. Ik luister naar mijn lichaam. Toch valt het niet mee: ik verzamel whiskysoorten, dus het is heel aanlokkelijk om ‘s avonds een whisky te nemen. Dat doe ik dus ook, maar af en toe. De laatste maanden drink ik eigenlijk amper. Daarnaast slik ik tabletten, een paar per dag. En ik eet vrijwel zoutloos. Niet teveel bananen, genoeg koolhydraten. Brood, maar dat vind ik helemaal niet lekker. Ach, het hoort erbij.’
‘Zoals ik al zei, is mijn vrouw een enorme steun. Ook mijn zoons helpen me af en toe eraan te herinneren dat ik mijn tabletje inneem. Af en toe vraagt mijn broer me: “Peet, hoe is het met je suiker?” Vier van mijn zwagers zijn diabetici, in mijn familie komt het eigenlijk niet voor. Ik waarschuw mijn zoons er wel voor. “Kijk naar je vader”, zeg ik dan. Ze hebben zich wel laten testen en tot dusver is er nog niks aan de hand.’
‘Ik wandel veel en ik doe alles op mijn elektrische fiets. Of ik neem de trap, in plaats van de lift. Een half uur per dag bewegen is genoeg, zegt de dokter. Die discipline houd ik wel. En binnenkort wil ik weer gaan fitnessen met mijn zoon. Daarnaast is mijn geestelijke gezondheid uitstekend. Ik krijg veel complimenten over mijn positieve mindset. Ook al heb ik diabetes, ik vind het leven prachtig. Ik ben de gelukkigste vader, schoonvader en opa van de wereld.’
