Tineke is mantelzorger: 'Niets doen is voor mij geen optie'

Er zijn vier miljoen mantelzorgers in Nederland, waarvan zo'n 600.000 mensen meer dan acht uur per week voor iemand zorgen. Tineke is daar een van. 'Mantelzorger zijn wordt weleens onderschat'.

Als vrijwilliger kies je er bewust voor om te gaan werken of zorgen, maar mantelzorger word je vaak onverwachts. Het overkomt je en je weet niet hoe lang de situatie blijft zoals ‘ie is. Dat maakt mantelzorger zijn een nobele, maar soms ook lastige taak. Tineke (61) zorgt voor haar moeder, die op 88-jarige leeftijd nog alleen woont. Zij combineert die zorg met haar baan, vrijwilligerswerk en sociaal leven.

Hoe ben je mantelzorger geworden?

‘Mijn vader is een jaar geleden overleden, maar daarvoor was ik al een jaar of tien wat vaker bij mijn ouders omdat mijn vader steeds meer tekenen van dementie vertoonde. Ik ben helaas nog maar hun enige kind, dus dan voel je je toch extra verantwoordelijk. Toen mijn vader vijf jaar geleden naar een verpleeghuis ging, bleef mijn moeder alleen wonen. Sindsdien ga ik iedere week minimaal één dag naar haar toe. Ze woont op een uur rijden van mijn woonplaats, dus dat maakt het moeilijker zomaar even langs te kunnen gaan.’

Wat doe je voor haar?

‘Mijn moeder vindt het eigenlijk maar niets, zo alleen in dat huis, dus mijn gezelschap is voor haar het belangrijkst. Maar ik kijk ook naar de post, we doen boodschappen en ik doe kleine klusjes in huis. Soms ruimen we samen een kast leeg. Mijn moeder krijgt huishoudelijke hulp, maar door bezuinigingen komt die nu nog maar eens per twee weken, in plaats van elke week. Die taak neem ik nu dus ook deels op me.’

Waar geniet je van in de zorg voor je moeder?

‘Mijn moeder vind het heerlijk dat ik kom. Ik merk dat het voor mijn moeder, maar ik denk voor alle oudere mensen, fijn is om gezelschap te krijgen en herinneringen te kunnen delen. Als ik er ben, kan ze haar verhaal kwijt. Ook al heeft ze dat misschien al vaker verteld en weet ik inmiddels alles wel, daar geniet ze van. En ik dus ook.’

Voelt het ook weleens als een verplichting?

‘Soms wel, omdat ik nog een drukke onderwijsbaan heb en veel ander vrijwilligerswerk doe. Dat maakt dat ik af en toe wel in een spagaat zit. Ik ben nu 61 en gelukkig nog in goede gezondheid, maar ik moet toch behoorlijk wat ballen in de lucht houden. Dat wordt weleens onderschat. Maar niets doen is voor mij geen optie.’

Hoe komt dat, denk je?

‘Misschien omdat wij het altijd heel fijn hebben gehad met elkaar. En het komt op je pad, het hoort er nu eenmaal erbij. ‘Wat ben ik toch een blok aan je been, je oude moedertje van 88’, zegt ze weleens. Maar zo voelt het niet, ze is mijn moeder. Dat dóe je voor je moeder. Ik hoop dat mijn dochter dit ook voor mij doet als ik straks ouder ben.’