Alle artikelen

Van transplantatie naar triatlon

  • Categorie: Levensstijl
  • Categorie: Interview
  • Leestijd: 5 min
  • Datum: 11 november 2016

Wouter Duinisveld (39) was een gezonde sportieve man, totdat in 2006 een virus zijn hart verwoestte. Dankzij een donorhart staat hij nu optimistischer dan ooit in het leven en realiseerde hij zijn droom: het finishen van de Ironman (triatlon).

Als je naar hem kijkt zie je een gezond uitziende man in de bloei van zijn leven. Met een bijna permanente lach op zijn gezicht vertelt Wouter zijn verhaal. ‘Sinds mijn harttransplantatie is mijn kwaliteit van leven enorm veranderd en ben ik gelukkiger dan ooit. Ik geniet van mijn gezin en ben atleet in een professioneel triatlonteam.’

Van transplantatie naar triatlon

Wouter vertelt welke diepte- en hoogtepunten hij ervoer op de weg van zijn transplantatie naar de triatlon.

Geveld door griep

Wouter: “Het was 2006 en ik trainde voor de Ironman 2010 in Hawaï (3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,2 km lopen). Een vierjarenplan waarvoor ik dagelijks veel trainde. Op 20 november voelde ik me grieperig. Ik ging naar de huisarts en bleek een voorhoofdsholteontsteking te hebben. Een week later kon ik opnieuw naar de huisarts, want een longontsteking volgde.”

Virusinfectie aan het hart

“Omdat ik me steeds beroerder voelde en bijna geen lucht kreeg, ging ik wéér naar de huisarts. Dit keer verwees hij me direct door naar het ziekenhuis. Eenmaal daar kreeg ik plakkers op mijn borst en werd er een röntgenfoto gemaakt. De arts had slecht nieuws: een virusinfectie had mijn hart flink aangetast en het bleek een hartprobleem, Myocarditis (een ontsteking van de hartspier).”

De oplossing: een donorhart

“Ik schrok, was vol ongeloof. Hoe kon dit mij gebeuren? Ik, die altijd gezond leefde, niet rookte, veel sportte en gezond at. Het voelde oneerlijk. Ondanks de nare boodschap, dacht ik vlak daarna: oké, ik heb dit nu. Hoe gaan we het oplossen? De oplossing was een donorhart en dat was niet zo makkelijk beschikbaar. De arts vertelde dat ik op een wachtlijst zou komen. Het kon dus nog even duren voordat ik meer zekerheid kreeg over de rest van mijn leven.”

Kunsthart

“De maanden erna waren heftig, zowel lichamelijk als mentaal. Ik kreeg vier hartritmestoornissen en werd vier keer gereanimeerd. Omdat mijn hart te zwak was, kreeg ik de dag erna een kunsthart. Tien maanden was ik afhankelijk van een elektrische pomp, die werkt op batterijen of een adapter. Ik kreeg begeleiding in de revalidatie en was onder behandeling van een psycholoog die me hielp om te gaan met de situatie.”

Teleurstelling

“Ik was blij, angstig en verdrietig toen ik in het voorjaar van 2007 een telefoontje ontving waarin verteld werd dat er een hart voor mij beschikbaar was. Helaas bleek in het ziekenhuis het donorhart in te slechte conditie te zijn. De operatie ging niet door. De infusen werden losgehaald en teleurgesteld ging ik weer naar huis.”

Opnieuw geboren

“Maar ik hield hoop en in oktober werd ik opnieuw gebeld met goed nieuws. De dokter klonk enthousiast en zei dat hij er zin in had. Blij maar enigszins voorzichtig lag ik opnieuw op de operatietafel. Dit keer werd ik wakker met een nieuw kloppend hart. Ik voelde weer mijn hartslag. Het was waanzinnig, alsof ik opnieuw geboren was!”

Revalideren

“Na vijf weken werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en kon mijn nieuwe leven beginnen. Ik kreeg medicatie tegen afstoting en kon langzaam weer beginnen met revalideren. Omdat ik niet mocht hardlopen, ging ik golfen. Op vakantie in Nieuw-Zeeland merkte ik dat wandelen me goed afging. Mijn conditie deed niet onder voor dat van de andere wandelaars. Dat gaf me zelfvertrouwen!”

Tijd voor de triatlon

“Ik begon voorzichtig met trainen voor een halve marathon. Via Twitter kwam ik in contact met sportarts Guido Vroemen. Hij introduceerde me bij Team4Talent, hét professionele triatlonteam. Tot mijn grote verbazing mocht ik onderdeel worden van het team. En in 2014 was hét moment daar: ik nam deel aan de Ironman van Frankfurt en finishte met een lach op mijn gezicht. Mijn volgende uitdaging? Mountainbikewedstrijd Absa Cape Epic 2016 en natuurlijk Ironman in Hawaï, dat blijft mijn ultieme droom.”

Met een donorhart is de levensverwachting van Wouter tien tot vijftien jaar. Omdat hij zijn kinderen wil meegeven dat je, zelfs met een donorhart, alles kunt bereiken wat je wil, schreef hij een biografie: De hartslag van een ander – van transplantatie naar triatlon.